หลังจาก MCU ช่วงหลัง Endgame ถูกวิจารณ์ว่าขาดพลัง Thunderbolts* กลับกลายเป็นหนังที่น่าประหลาดใจ ไม่ใช่เพราะฉากแอ็กชันดุเดือดหรือพล็อตซับซ้อน แต่เพราะมันคือหนังฮีโร่ที่เต็มไปด้วย “คนพัง” ที่รวมตัวกันแบบไม่เต็มใจ
หนังไม่เสียเวลาปูพื้นมาก ค่อนข้างเดินเรื่องไปอย่างไว ตัวละครหลักล้วนเคยโผล่ในจักรวาลมาร์เวลมาแล้วอย่างน้อยหนึ่งเรื่อง เช่น Black Widow, Ant-Man and the Wasp, หรือ The Falcon and the Winter Soldier คนดูที่ไม่เคยตามมาก่อนอาจะงงเล็กน้อย ซึ่งถือเป็นจุดอ่อนที่หลายๆ คนที่ไม่ใช่แฟน Marvel จริงๆ มักบ่นเรื่องนี้ แต่ตัวหนังก็พยายามสรุปให้แล้วแบบรวบรัดโดยผ่านปากตัวละครแต่ละตัว
ฮีโร่ที่ไม่อยากเป็นฮีโร่
ตัวละครหลักแต่ละคนมีปมด้านจิตเวช ที่คนมากมายเป็นกันในยุคนี้ ยิ่งถ้าเพื่อนๆ เจอปัญหาแบบเดียวกัน หรือคนรอบข้างกายที่เป็นอยู่ไม่ยากเลยทีเดียวที่จะอินกับหนัง
Yelena วัยรุ่นอดีตนักฆ่าผู้ติดเหล้า แบกความรู้สึกว่าชีวิตตัวเองไร้ค่า
Winter Soldier หรือ บัคกี้ ผู้แบดแผล PTSD จากอดีตมือสังหารที่ไม่อาจลืมเลือน
US Agent หรือ จอห์น วอล์คเกอร์ กัปตันอเมริกาที่มักโดนพูดถึงว่าเป็นของก็อปปี้ ที่เป็นตัวแทนของความโกรธ ความหลงตัวเอง และการพังเพราะคาดหวังการยอมรับ
Ghost หญิงสาวที่มีอาการเจ็บป่วยเรื้อรังจนห่างเหินจากสังคม ด้วยความสามารถการหายตัวของเธอ
Red Guardian ลุงจอมป่วนที่ดูเฮฮาแต่เต็มไปด้วยวิกฤตอัตลักษณ์ ปิดบังปมด้อยด้วยการตลกกลบเกลื่อน แต่ในความหม่นของตัวละครทั้งหมดบอกได้ว่าลุงแกเป็นความสดใสของเรื่องเลย
Taksmaster ที่จริงเป็นตัวละครเดียวที่ชีวิตวัยเด็กค่อนข้างดี โดนเลี้ยงมาดี แต่โดนพ่อตัวเองเอาร่างมาทดลองดัดแปลง
หากมองให้ลึก Marvel Studios สร้างตัวละครเหล่านี้ไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไปที่มีบาดแผลทางใจ และความกล้าอย่างหนึ่งของหนังคือการพยายามถ่ายทอดอาการเหล่านี้แบบไม่ฟูมฟาย แต่ก็ไม่ปิดบัง เช่นฉากที่วอล์คเกอร์ยืนเหม่อที่ปากปล่องลิฟต์ ซึ่งตีความได้ชัดเจนว่าเป็น “ชั่ววูบ” หนึ่งก้าวก่อนการสูญเสียตัวเอง
หนังตลกร้ายที่เต็มไปด้วยความหม่น
แม้จะเต็มไปด้วยฉากแอ็คชัน แต่โทนของ Thunderbolts* กลับเป็นความตลกร้ายเจือเศร้า หลายฉากชวนให้รู้สึกว่าเหมือนดูการ์ตูนมาก เช่นตัวร้ายอย่างวาเลนตินาที่มีพฤติกรรมหลุดโลก แต่ก็เป็นความจงใจ เพื่อสะท้อนว่าแม้แต่คนที่ดึงสายอยู่เบื้องหลังก็อาจกำลังเจ็บปวดไม่แพ้ใคร
ในด้านทีมเวิร์ก ทีมนี้แทบไม่มีคำว่า “ทีม” ให้พูดถึงเลย เพราะต่างคนต่างแบกปัญหาของตัวเอง ไม่มีการทำงานเป็นกลุ่มอย่างแท้จริง สเกลพลังส่วนใหญ่ก็จำกัดแค่การต่อสู้กันด้วยมือเปล่า ใครหวังว่า Thunderbolts* จะเป็นทีมใหม่ที่มาแทน Avengers คงต้องลดความคาดหวังไปหลายขั้นเลย
ความกล้าของหนัง
หนึ่งในจุดแข็งคือการกล้าเล่าประเด็นการทำร้ายตนเอง ทั้งแบบตรง และในเชิงสัญลักษณ์ ผ่านแสง สี เสียง และการตัดต่อ เช่นการค่อยๆ ดึงความเงียบเข้ามาแทนเสียงรบกวนภายนอก เพื่อสะท้อนภาวะที่คนเจ็บด้านจิตใจมักเจอ
ในเชิงโครงสร้าง Thunderbolts* อาจไม่ใช่หนังที่สมบูรณ์แบบ บางช่วงดูง่ายเกินไป วิธีแก้ปัญหาบางจุดก็ “มีอยู่ทางเดียว” แบบที่ดูออกว่าหนังตั้งใจตัดจบให้เร็ว แต่นี่คือข้อดีในตัวเอง เพราะมันทำให้โฟกัสของหนังไปอยู่ที่ตัวละครแทนที่จะเป็นสูตรฮีโร่ปกติ
และอีกฉากที่ทำได้ดีมากคือ Chain room ในจิตใจของตัวละคร Yelena และ Bob น่าเสียดายมากที่เราไม่ได้เห็น Chain room ของตัวละครอื่น แต่ถ้ามาคงดึงให้หนังยาวกว่านี้ไปมาก และเสียโฟกัสเรื่องตัวละครที่หนังต้องการเล่าเพื่อปูไปสู่ตอนท้าย
สรุป
Thunderbolts* อาจไม่ใช่หนังซูเปอร์ฮีโร่ที่แกร่งที่สุด แต่เป็นหนึ่งในหนังมาร์เวลที่ “กล้า” และ “เจ็บ” ที่สุด กล้าพอจะโยนฮีโร่ไร้พลังลงไปในสถานการณ์เกินตัว และเล่าเรื่องคนที่ไม่ได้ต้องการกู้โลก แต่อยากแค่กู้จิตใจตัวเองให้รอด
ใครที่อินกับอะนิเมชั่นอย่าง Inside Out หรือมีประสบการณ์กับสุขภาพจิต Thunderbolts* อาจทำให้น้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว หรือคุณตัวหนักอึ้งหลังหนังจบได้
ติดตามข่าวสารอื่น ๆ เกี่ยวกับภาพยนตร์ได้ที่ GamerCulture
